31 enero 2006

Cuando un dedo apunta al cielo, el tonto mira el dedo

Esa es una de las muchas frases que cautivan a uno cuando ve Amélie (Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain). Todas no, pero os dejo alguna más...

* Cuando un dedo apunta al cielo, el tonto mira el dedo.
* —No, idiota. Está enamorada.
—Pero si no la conozco.
—Claro que la conoces. Desde siempre, en tus sueños.
* No son buenos tiempos para los soñadores.
* Sans toi les émotions d'aujourd' hui ne seraient que la peau morte des émotions d'autrefois... (Sin ti las emociones de hoy no serían más que la piel muerta de las de ayer)
* La vida no es más que un interminable ensayo de una obra que jamás se estrenará.
* Si él se conmueve, dedicará su vida a ayudar a los demás. Si no... pues nada.
* La angustia por el paso del tiempo nos hace hablar del tiempo que hace



Raymond Dufayel: Después de todos estos años, el personaje que más me cuesta perfilar es la muchacha del vaso de agua, está en el centro y sin embargo está como ausente.
Amelie Poulain: ¿ Quizás sea diferente a los demás ?
Raymond Dufayel: ¿Y por qué?
Amelie Poulain: No lo sé.
Raymond Dufayel: Tal vez cuando era pequeña no jugaba con los otros niños de su edad, puede que nunca jugara.
Amelie Poulain: Esa chica del vaso de agua, si parece ajena quizás esté distraída pensando en alguien.
Raymond Dufayel: ¿ Te refieres a alguien del cuadro ?
Amelie Poulain: No, quizás en en un chico con quien ella se cruzó y le dio la impresión de que los dos se parecían.
Raymond Dufayel: Osea, que ella prefiere imaginarse una relación con alguien ausente que tener una con los que están a su lado.
Amelie Poulain: No sé, quizás sea lo contrario y ella se desvivió por arreglar la vida de los demás.
Raymond Dufayel: ¿ Y de ella, de todos los desarreglos de su vida, quién se preocupa ?

29 enero 2006

Es importante

Es importante: Primordial, muy necesario
Es importante: Escencial, fundamental
Es importante: Yo diría indispensable
Es importante: Escapar a algun lugar

Es importante
Caminar por la cornisa
Y caer a toda prisa
En la madeja del error
Y no me achico
Aunque no parezca cierto
Habran bien los ojos tuertos
Que ha llegado un perdedor

Es importante: que nada sea seguro
Es importante: salir a corretear
Es importante: no llegar a ningun lado
Es importante: escapar a algun lugar

Es importante:
vender cara la derrota
que me vió, cara de idiota?
yo también quiero ganar
Y si vale o no vale no me importa
somos parte de esta torta
y a pelear con dignidad

Es importante: dejar la vida boba
Es importante: no dejarse caminar
Es importante: Si hago trampa no me importa
y es importante: equivocarse una vez más

Es importante pa'que el fuego no se muera
sacar siempre el diablo afuera
recomiendo este ritual
con otra geta enmudecer garganta rota
romper siempre las pelotas
si nací para irritar

Es importante: dame un huesito vieja.
Es importante: un bizcocho pa' mojar
Es importante: Que no me dejen afuera
Es importante: ya estoy para jugar.

Es importante: Renovar el deseo
Es importante: Poderte extrañar
soplá bien fuerta pa'que el fuego no se muera
Es importante: otra fiesta en lo de Juan

Esta familia se ha formado nuevamente
Y ha tomado los lugares por asalto una vez más

Que si vivimos cuerpo a cuerpo en la comparsa
Si esta vida es una farsa
Que regrese el carnaval (es importante)
Que regrese el carnaval (es importante)
No dejar de corretear.

Es importante exorcisar el maleficio
y sacarle un beneficio
a esta desgracia universal (es importante)
que no dejes de cantar (es importante)
no dejar de corretear

Que si vivimos...

(Es importante - Versuit Bergarabat, Hijos del Culo , 2001)

28 enero 2006

Un Nadal Així

He recuperat , entre els meus arxius un text escrit fa 11 anys... suposo que ara gràcies a les noves tecnologies podem mostrar en públic allò que fa uns anys no era tan fàcil fer....

Eren quasi tres quarts de vuit, quan l'intent de sortir al carrer es va veure frustrat per l'inquiet vent que vigilava tot el barri. Be, no del tot. L'intent va existir i el fet es va produïr, però aquell vent encara era més fort que el de la nit pasada, així que vam haver de tornar a casa.
La nit pasada. Sí, recordo molt bé encara aquella petita ventada que corria pels carrers amples de la ciutat. Un cop acabat el dia, caminàvem a la recerca d'un taxi, però un taxi d'aquells que tenen ganes de treballar, un taxi d'aquells als qui el fred no ha tret els colors. Era molt difícil, perquè uns corrien i els altres no es movien. I nosaltres només cercàvem un d'aquells que es traslladen pels carrers a una velocitat moderada, encara que les ganes de tornar a casa n'haurien optat per un de més ràpid; però aquests no paraven.
El que no pensavem fer pas, era esperar ne un allà parats, quiets, congelats pel càlid fred. Continuàrem caminant. Ara ja no calia buscar un taxi, les ganes d'arribar a casa impulsarien cada cop més rápidament el nostre aparell diligent. Quedava poc, de fred potser també en quedava poc.
No. Ara, no ho sé de ben cert però, suposo que tots dos tindriem una enveja indescriptible sobre aquells que ara ja eren a casa, dormint. Potser no. Potser sí. Era només una il.lusió? O potser no era res més que l'acció de la nostra imaginació? No. Ho estavem aconseguint. Més ràpid del que pensàvem, però ho estàvem aconseguint. Erem nosaltres DOS. Instants després, aquell ADÉU transitori es veuria trencat en dos camins, un d'uns vint i cinc metres i un altre unes quantes vegades més gran. Ara ja no érem dos. Ara érem un i un. Aviat seriem només un. I, aviat l'enveja també seria només d'un. I de l'altre, potser. Però el vent va fer que aquells últims metres semblessin el doble. Millor. Bé només van ser minuts. Ara ningú tindria enveja de ningú. Ara, aquelles converses i aquells moviments es veurien trencats pel poder de la son. Potser l'endemà tornarien a despertar. Ara, era Nadal. Ara, tot era així.
Nadal 94.
Agusti Romero

25 enero 2006

Me voy a comer el mundo

Quería comerme el mundo. Y lo pensaba postear.
Lo quería y busque en Google "me voy a comer el mundo" y te encontré a ti, la loca de la casa.
Si, es curioso com la gente conoce a la gente, y la verdad es que nunca me había pasado encontrar a alguien así, pero tenía que hacer mención de ti antes de empezar con la redacción.
Entonces me reafirmé en una cosa: quería comerme el mundo y, como tu dices, "me voy a comer el mundo sin dejar ni la cáscara".



Hay días en que me levanto pensando que estoy de vuelta de todo y que no vale la pena luchar por nada ni por nadie. Otros días, en cambio, abro los ojos y me siento capaz de conseguir todo lo que me proponga y más. Tal vez será cuestión de minutos, horas o días... pero lo voy a conseguir. Sé que no depende solamente de mi, pero voy a hacerlo. Es más, no sé si el mundo será suficiente para el hambre que tengo. Eso sí, tengo que ir con cuidado de no atragantarme aunque , por si ello ocurriera, tendré a mano un vasito de agua o una palmadita en la espalda de alguno de vosotros.

El tiempo hace que las cosas y las personas evolucionen. Y yo, evoluciono con ellos. Poco a poco y de manera inconsciente voy dejando atrás aspectos de mi personalidad que tenía hace muchos años y voy adquiriendo otros nuevos. Dejo atrás esos miedos y esas veces en que tu mente sólo procesa un "no puedo". Esta claro que puedo y ... ¡si alguien o algo no me deja, que se prepare!

Empiezo a ser yo mismo, tomar mis decision y hacer caso a las de los demás solamente cuando estoy de acuerdo con ellas. He de ser responsable de mis actos, defendiéndome ante los enfados de los demás cuando tenga razón para hacerlo y soportándolo cuando sean ellos quienes la tengan. No hay que tener miedo a la reacción de los demás. Uff, es fácil decirlo...¡Pero lo haré!

Esto es el principio de una gran amistad. De una gran amistad con mi interior, con mi auténtico yo. ¡Por fin he empezado a moverme y a no esperar que las cosas vengan dadas! Interactúo con el mundo, con los amigos, con la pareja, con el trabajo, con la sociedad, con el entorno en genral. Si yo no me muevo, ellos no lo van a hacer por mi. Estoy en marcha y lo tengo todo por delante: ¡me voy a comer el mundo!

Foto: Robada del flickr de mala_malita

24 enero 2006

Duerme, amor mío, duerme

La besó en el hombro desnudo pero, cuando quiso quitarle el vestido, ella se apartó con un gesto de temor;
tenía los ojos llenos de lágrimas y no podía hablar. Uther le puso las manos en los hombros y la miró a los
ojos, diciendo delicadamente:
—¿Tan mal te han tratado, amada mía? Que Dios me castigue si alguna vez tienes algo que temer de mí, ahora o siempre.
—A la luz vacilante de la lámpara, las lágrimas oscurecían sus ojos aunque eran azules—. Igraine, te juro por mi corona y por mi hombría que serás mi reina y que nunca preferiré a otra mujer ni te apartaré de mi lado. ¿Crees acaso que te trato como a una cualquiera?
Su voz temblaba; Igraine comprendió que era porque tenía miedo de perderla. Y al saber que él también era vulnerable al miedo, el suyo desapareció. Le rodeó el cuello con los brazos, diciendo con claridad:
—Eres mi amor, mi señor y mi rey. Te amaré mientras viva y, después, hasta que Dios disponga.
Entonces se dejó desvestir y se refugió desnuda en sus brazos. Nunca había imaginado que pudiera ser así. Hasta aquel momento, pese a cinco años de matrimonio y el nacimiento de una hija, había sido una inocente e ignorante muchacha. Ahora cuerpo, mente y corazón se fundían, y se unía a Uther como nunca se había unido a Gorlois. Pensó fugazmente que no había intimidad como ésa, ni siquiera para un niño en el vientre de su madre...
Él se recostó en su hombro, fatigado, haciéndole cosquillas en los pechos con el pelo áspero.
—Te amo, Igraine —murmuró—. Surja de esto lo que surja, te amo. Y si viene Gorlois, lo mataré antes de que pueda volver a tocarte.
Ella no quería pensar en Gorlois. Le apartó de la frente el pelo claro, susurrando:
—Duerme, amor mío, duerme.

"Las Nieblas de Avalón, Libro I Maestra de Magia - Marion Zimmer Bradley"

23 enero 2006

Cansancio

Seguro que tu, como yo, has sentido algunas veces la sensación de estar cansado. De estar cansado de todo, de vuelta de todo, sin ganas de todo. Un sentimiento de desgana, apatía, rendición, que te llena por dentro y te come. Tienes algo en la cabeza, un trabajo, un amor, un amigo, una carrera, un examen, un viaje y llega un momento en que sientes que debes abandonar la lucha, que quizás no vale la pena el esfuerzo realizado. No me siento así ahora, no.
Estas cansado de oir a ciertas personas, estás cansado de intentar arreglar las cosas, cansado de ser simpático, amable y sincero. Algunas veces has sentido que estas cansado de no recibir respuesta, de darlo todo y no recibir nada, de queres abandonar la lucha y irte a meditar a un monasterio porque irte a un balneario no entra dentro de tu presupuesto.
Quizás si, hay que rendirse. Porque el cansacio excesivo no es bueno, no te deja vivir.
Es por eso que cada vez que pones tu empeño el algo o alguien lo haces con menos intensidad. Pero como somos humanos y gilipollas, para que engañarnos, todavía no aprendemos y algunas veces nos gusta llegar exhaustos al final del camino. Y claro, como ese final del camino muchas veces es un gran acantilado y ya no tenemos fuerzas ni para frenarnos, nos precipitamos deliberadamente al más grande de los abismos, cada vez más grande, más... y caemos, caemos y caemos sin parar.
Todo, por no haber sabido descansar.

"Angustia vital que se le llama, a lo Pío Baroja ;) Quizá sea el invierno...ojalá...eso significa que pasará pronto !!!" pequeña y grande aportación by Abby

Dedicado a ti, Abby ;)


Foto robada a Gorkinha (www.fotolog.net/gorkinha)

22 enero 2006

No m'omplis més de flors, ja no t'estimo

Vull deixar constància d'un dels textos que més em va marcar en la meva època adolescent i que posteriorment vaig adaptar com a cançó. La veritat és que va ser interessant...

NO M'OMPLIS MÉS DE FLORS, JA NO T'ESTIMO
J.V.Foix

Que tu plantis papers per façanes i portes, al peu del campanar, als vidres de l'escola, als bancs de la capella de les monges, al portaló de l'hort de l'Oriola, a les estacions del tren de Valldoreix, a les parades del mercat de fruita, a la sortida del funicular, damunt les cartelleres del cinema, a la sala de ball, a la torratxa de la Casa del llamp, a l'escrivania de la rectoria, sota els fanals del passeig, a la mateixa porta de l'alcova... Que ho escriguis en lletra rodona, o en pal sec, o bé a la romana, en caràcters d'impremta forastera, en elzeverià, en lletra molt ampla, o en cursiva,... Amb carbó dur i gruixut, amb guixos exaltats o amb mangra de color de sang donada... Què hi puc fer jo, Francesca, què hi haig de dir, si amb els teus ulls aclucats ja se el que escrius: No m'omplis mes de flors, ja no t'estimo.

21 enero 2006

Puede ser

No se si quedan amigos y si existe el amor, si puedo contar contigo para hablar de dolor, si existe alguien que escuche cuando alzo la voz y no sentirme sola

Puede ser que la vida me guie hasta el sol. Puede ser que el mal domine tus horas o que toda tu risa le gane este pulso al dolor. Puede ser que el malo sea hoy.


Naces y vives solo. Naces y vives solo. Naces y vives solo.


Voy haciendo mis planes, voy sabiendo quien soy, voy buscando mi parte, voy logrando el control. Van jugando contigo, van rompiendo tu amor, van dejandote solo.

Naces y vives solo. Naces y vives solo. Naces y vives solo.


Algo puede mejorar, algo que puedo encontrar, algo que me de ese aliento que me ayude a imaginar y yo lo quiero lograr. Ya no quiero recordar, darle tiempo a este momento, que me ayude a superar, que me de tu sentimiento.

Puede ser que la vida me guie hasta el sol. Puede ser que el mal domine tus horas o que toda tu risa le gane este pulso al dolor.

(Puede Ser, El Canto del loco)

20 enero 2006

Colores de Invierno
















En mitad del crudo invierno me separé yo de ti
sin placer, sin alegria, con nostalgia, con sufrir
te viniste, nos dejamos, me dejaste esta mitad
te quedaste con la otra, me quedé, toca esperar.

Poco tiempo es, no suframos, no es dinero por pagar
porque el precio que pagamos no nos puede hipotecar
Suficiente es, nos amamos, lo sabemos, es así
Tu cuerpo esta más ausente, pero tu vives en mi.

Pronto vuelves, yo te guardo, en tu hogar ahora mi hogar
quiero no sentirte lejos, quiero tenerte al pensar
no lo expreso, no lo digo, me cuesta hasta dormir
menos mal que se que pronto volveré a estar junto a ti.

Cuando separas el cielo de las nubes por probar
solo queda azul y blanco, un color, otro color
cuando vuelves a juntarlos y se vuelven a encontrar
ves feliz como en el cielo, el sol ya vuelve a brillar.

19 enero 2006

Aqui i Allà

Esteu sempre allà. 'Allà' que és com 'Aqui', perquè de fet esteu 'Aqui', sempre Aqui. No m'heu fallat mai en els moments més importants, no us he hagut d'anar a buscar quan us he necessitat i sempre que heu vingut a mi ha estat desinteressadament. No cal que us vegi cada dia, perque us sommio cada nit.
No cal que ens diguem les coses als ulls, perquè els ulls diuen les coses per nosaltres. Perquè us ho mereixeu i fa temps, com a molts altres, us ho vaig prometre, deixo aquí constància de la vostra existència dins la meva vida.


"Un verdadero amigo es alguien que te conoce tal como eres, comprende dónde has estado, te acompaña en tus logros y tus fracasos, celebra tus alegrías, comparte tu dolor y jamás te juzga por tus errores.".

"Un amigo verdadero es alguien que cree en ti aunque tu hayas dejado de creer en ti mismo."

17 enero 2006

Often

Can you feel my heart?
You have it in your hands.
How do you hear me talking all my trash?

Do you like my ways?
Do you still love my face?
Do you think it's dreadful when I say ...

I think of you often.
Have you forgotten
the way you looked at me
when we met?

Do you think I'm dreamy?
Or do you mean scared?
How much are you saving? You're so brave.

How to talk to the deaf?
And how to talk in bed?
How long to realize that makes no sense?

I think of you often.
Have you forgotten
the way you looked at me
when we met?

May I ask a question?
But take in its sense.
Can I touch your nape? It won't hurt.

Inside of me
is easy to see,
when you find it out
please show it to me.

(Often - The Sunday Drivers , Little Heart Attacks, 2004) [Download eLink]

Per la ViT , que fa dies que no li dedico cap canço!!!

16 enero 2006

A todas ellas les quiero decir...


A la chica que sacó sus aletas en la biblioteca, quiero decirle que la soporto, si, la soporto y todavía no entiendo cómo es posible, pero me gusta soportarla.
A la chica que conocí en Zuffenhausen, que tengo ganas de volver a verla y tenerla cerca para siempre.
A la chica que tiene que contestar a Zänker, yo le diría que quiero que se quede, que le conteste que no, pero eso tal vez suena muy egoísta.
A la chica con la que tuve un click en nuestro primer encuentro el año pasado: si , yo también lo tuve pero ¿porqué nos separó el tiempo?
A la chica de la ciudad de los ciegos, decirle que a veces me agobio y lo paso mal por no ver claras las cosas.
A la chica que hoy le he enviado una poesía, porque es así como me siento muchas veces y porque todavía no te he explicado como me siento en algunos momentos que no estás, y tampoco sé si seria conveniente que lo supieras ya que no es nada metafórico.
A la chica que ayer me invitó a un té, decirle que a veces he estado tentado en hacer algo que quizás no debería, pero que soy un cobarde, que la tentanción vive arriba y yo toco con los pies en el suelo.
A la chica que la semana pasada no cogió un taxi cuando debería haberlo hecho, le quiero decir que siento inseguridad cuando ella no está.
Y finalmente, a la chica del protocolo, que un día me gustaría hablar en serio con ella cuando no esten sus vecinos :P

Va por vosotras!

Estados de ánimo (M.Benedetti)

A veces me siento como un águila en el aire
(de una canción de Pablo Milanés)

Unas veces me siento
como pobre colina
y otras como montaña
de cumbres repetidas

unas veces me siento
como un acantilado
y en otras como un cielo
azul pero lejano

a veces uno es
manantial entre rocas
y otras veces un árbol
con las últimas hojas

pero hoy me siento apenas
como una laguna insomne
con un embarcadero
ya sin embarcaciones

una laguna verde
inmóvil y paciente
conforme con sus algas
sus musgos y sus peces

sereno en mi confianza
confiado en que una tarde
te acerques y te mires
te mires al mirarme.

12 enero 2006

IKEA

(NOTA: desgraciadamente no me llevo comisión por hacer publicidad en este post)

Abres ansioso la caja. Lo primero que haces es buscar el papel de las instrucciones mientras piensas que te va a dar un patatús como se hayan olvidado de meterlo dentro. Sacas todo de dentro de la caja. Las piezas, las grandes, las pequeñas, las de madera, las metálicas y la bolsita de los tornillos. Todo fuera de la caja. Instrucciones en mano, ya estás listo para ponerte en marcha. Tan simple que nos parece difícil. No se por qué endiablada razón nos gusta complicarnos la vida. Ojala todo fuera tan fácil como montar un mueble de IKEA. (Muchos se estaran tirando de los pelos pensando que no es nada fácil, pero tiempo al tiempo!).

Empiezas a montar hasta que todo va encajando según las instrucciones. Como nota adicional deberían indicar que las piezas no vienen justas, sino al contrario: siempre sobran algunas de ellas, tornillos y demás elementos, y aun así, ese mueble se monta y va a cumplir su función perfectamente.

Ya lo tienes y lo colocas en tu casa. Lo curioso del caso es que acabas comprando muebles que no tienes claro que vayan a encajar mucho con tu hogar, pero después de un tiempo te acostumbras a tenerlos delante y a convivir con ellos y te das cuenta que no fue tan mala idea su adquisición. Bueno, y eso sin tener en cuenta que muchas veces acabas comprando cosas de IKEA para llenar la casa, aunque no tienes nada claro que necesites más cosas...

Pues como decía, ojalá todo fuese tan fácil como montar un mueble de IKEA. De hecho, no tengo del todo claro que sea tan fácil, ni mucho menos que necesites algun mueble. Lo que si que tengo claro es una cosa: quiero redecorar tu vida.

P.D.: Enchuldigum (como diria uno que yo me se) por haberme zampado tus Maultaschen!!

11 enero 2006

Turbulencias


Tu vida transcurre normal, o eso parece. Te dedicas a ir a tu trabajo, a quedar con los amigos, a hacer las actividades que normalmente haces. En resumen, convives con la rutina como si fuera parte de tu ser. A veces he pensado si la rutina no es algun tipo de hormona que llevamos nuestro organismo. Tu cuerpo. Te sigue en todo aquello que hagas , siempre, mientras aguante. La diferencia viene en la vida paralela. La vida paralela la lleva tu mente. Ahi es cuando las cosas pueden no ser tan normales. La mente de cada uno no siempre va al mismo ritmo que el cuerpo. Lo ideal sería conseguir una sincronización perfecta de ambos, pero pocos lo consiguen.

Los valores, los sentimientos, la autoestima, los ánimos, las ideas y el más allá. El más allá porque siempre hay un "más allá", porque para algunos la cabeza parece un parque de atracciones: los valores que aparecen y desaparecen como cuando entras y sales del tren de la bruja, los sentimientos arriba y abajo como dando vueltas en tu Dragon Khan particular, los ánimos que parecen subidos en una inmensa noria... La verdad es que es difícil mantener el equilibro de todo ello, y todavía más que vaya acorde con tu cuerpo. Se supone, dicen, argumentan, especulan, pronostican, intuyen, que se puede conseguir un equilibrio total cuerpo-mente.

Es como un vuelo en avion. A veces hay retrasos y no puedes subir al avión a la hora que tu esperas, aunque tu ya quisieras estar volando. Cuando estas subido quieres que todo sea tranquilo, pero a veces hay turbulencias en el camino. Nada, ya sabes que toca, esperas un poquillo y las turbulencias desaparecen. Y después viene el aterrizaje, piensas que en cuanto tocas tierra ya tienes el viaje terminado pero en realidad hasta que llegas a la terminal igual te han pegado un paseito por las pistas que dura más que el propio vuelo!

10 enero 2006

Si lo supieras no correrias

Corres, corres y corres. Llueve. Pedaleas cada vez más rápido. Sigue lloviendo. Los pedales no dan mas de si y sigues insistiendo. Llueve, realmente llueve muy poco, apenas se nota. ¿Dónde vas tan deprisa? Lunes, 23:40, Calle Diputación, 4 gotas, 1 alma solitaria a lo lejos y sigues corriendo. ¿Qué carrera pretendes ganar? No hay nadie, absolutamente nadie. Aun así haces caso y te detienes en los semáforos. Verde. Corres. Tambíen son ganas de correr a estas horas y con tan poca gente. A veces pasa, que corres, no hay nada, no ves el motivo, pero corres. Lluvia, humedad, reflejos en los charcos. Quizás piensas que llegarás antes a algun sitio, que persigues algo, pero ese algo sigue ahí inmóvil. ¿No os ha pasado nunca que más que alcanzar un objetivo os parece que lo estáis persiguiendo? Alcanzar, si, el objetivo no se mueve. Perseguir, si, el objetivo se acerca y se aleja segun lo rápido que corras. No llueve ya, aun así, corres. ¿Y el objetivo? No lo sé, pero corro. Corres y no sabes donde prentendes llegar porque si lo supieras no correrias.

P.D.: Mariona, gràcies pels teus e-mails i ... You must be nearly freezing. All that snow makes it hard so see you. Takes you away to me. .... And maybe that's enough. That stuff, that stuff.

09 enero 2006

Arrogante Ladrón de Amor (GUIA)

Puedes encontrar una guia-resumen de Arrogante Ladrón de Amor AQUI

Vive mejor

Haz como los pájaros: comienza el día cantando. La música es alimento para el espíritu.Canta cualquier cosa, canta desafinando, pero canta.Cantar dilata los pulmones y abre el alma para todo lo bueno que la vida le ofrece.Si insistes en no cantar, por lo menos escucha mucha música y déjate llevar por ella.
Ríete de la vida, ríete de los problemas, ríete de ti mismo. La gente comienza a ser feliz cuando es capaz de reírse de sí misma. Ríete de las cosas buenas que te suceden. Ríete abiertamente para que todos se puedan contagiar de tu alegría.
No te dejes abatir por los problemas. Si procuras convencerte de que estás bien, vas a terminar convenciéndote de que realmente lo estás, y cuando menos lo pienses te vas a sentir realmente bien.
El buen humor, así como el mal humor, se contagian. ¿Cuál de ellos vas a escoger?Si estás de buen humor, las personas a tu alrededor también lo estarán y eso te dará más fuerza.
Lee cosas positivas.Lee buenos libros, lee poesía, porque la poesía es el arte de aceitar el alma. Lee romances, historias de amor, o cualquier cosa que reavive tus sentimientos más íntimos, y más puros.
Practica algún deporte.¡El peso de la cabeza es muy grande y tiene que ser contrabalanceado con algo! Además te vas a sentir bien dispuesto, más animado, más joven.
Encara tus obligaciones con satisfacción.Es maravilloso disfrutar lo que se hace. Pon amor en todo lo que está a tu alcance. Cuando te propongas hacer algo, ¡métete de cabeza!
No dejes escapar las oportunidades que la vida te ofrece, no vuelven. No eres tú que está pasando, son las oportunidades que dejaste ir.
Ninguna barrera es infranqueable si estás dispuesto a luchar contra ella. Si tus propósitos son positivos, nada podrá detenerlos. No dejes que tus problemas se acumulen, resuélvelos lo antes posible.
Habla, conversa, explica, discute y perdona: el silencio mata. Exterioriza todo, deja que las personas sepan que las estimas, que las amas, que las necesitas. ¡Amar no es vergüenza, por el contrario, es lindo!
Vuelve a las cosas puras, dedícate a la naturaleza. Cultiva tu interior y ella hará que brote belleza de todos tus poros.
No seas aburrido... ¡Tú puedes! ¡Todos podemos!Entonces ... ¡¡¡Vamos!!!
¡VIVE MEJOR!

08 enero 2006

Arrogante Ladrón de Amor (Cap. 6)

Laura Aurora se movia ansiosamente mientras su boca no se despegaba de la de Ernesto Francisco Carlos ni para coger aire. A su vez, recorría con sus manos el cuerpo del joven, palpando cada centímetro de su piel de arriba a abajo. Después de unos segundos él hizo un gesto brusco y apartó a Laura Aurora de delante suyo. No podían estar ausentes de la cena durante tanto tiempo. No se inmutaron. Salió ella y detrás fue él, como si nada hubiera pasado.
Desde hace un tiempo, en el barrio todo habían sido casualidades. Una de ellas fue el hecho de que Eva Victoria del Carmen y su madre se instalasen en él. Vivían en la casa más cercana a los Del Valle, justo enfrente suyo. La hija, una mozuela de veintidós años, guapa y dicharachera, por fin iba a vivir cerca de su amor. Él era uno de los hijos de la familia Arnáez. Vivían en la primera casa que uno se encuentra viniendo por la carretera de Puerto León. Carlos Ricardo tenía novia desde hacía un tiempo y a su vez era muy amigo de Eva Victoria. Vivían su amor en secreto y ya habían tenido algun encuentro apasionado. Ella sabía que ahora lo tenía más cerca. Él, por su parte, debería ir con más cuidado que nunca.
Eva Victoria tenia un hermano, Arturo Raul, unos años mayor que ella pero con quien compartia confesiones y aventuras. Lo que nadie sabía es que éste sentía un tremendo amor por la hermana de Carlos Ricardo.
Los Del Valle y los Santos terminaron la cena como un día más y se fueron a dormir. Todo parecía tranquilo, como si nada hubiese pasado. Quizás nadie nunca sabría nada de lo sucedido, o eso creían.
A la mañana siguiente, Eva Victoria y Arturo Raul salieron a dar un paseo. Solían hacerlo habitualmente para explicarse sus confidencias fuera del hogar familiar. Después de mucho charlar, ambos se dieron cuenta que tenían la secreta intención de conseguir algo de los Arnáez. Deseaban hacer suyos a Carlos Ricardo y su hermana, Rebeca Alicia, respectivamente.

P.D.: Próximamente MAPA de relaciones y parentescos de ALA

04 enero 2006

In these arms always bed of roses

In These Arms

I’d hold you
I’d need you
I’d get down on my knees for you
And make everything alright
If you were in these arms
I’d love you
I’d please you
I’d tell you that I’d never leave you
And love you till the end of time
If you were in these arms tonight

We stared at the sun
And we made a promise
A promise this world would never blind us
These are my words
Our words were our songs
Our songs are our prayers
These prayers keep me strong
It’s what I believe
If you were in these arms tonight

Always

And I will love you, baby - Always
And I'll be there forever and a day - Always
I'll be there till the stars don't shine
Till the heavens burst and
The words don't rhyme
And I know when I die, you'll be on my mind
And I'll love you - Always

If you told me to cry for you
I could
If you told me to die for you
I would
Take a look at my face
There's no price I won't pay
To say these words to you

Bed Of Roses

Now as you close your eyes
Know I'll be thinking about you
While my mistress she calls me
To stand in her spotlight again
Tonite I won't be alone
But you know that don't
Mean I'm not lonely I've got nothing to prove
For it's you that I'd die to defend

I want to lay you down in a bed of roses
For tonite I sleep on a bed of nails
I want to be just as close as the Holy Ghost is
And lay you down on a bed of roses

P.D.: Ho dedico també a les meves nenes-bonjovi Ovalls i ViT ;)

01 enero 2006

Feliz 2006

Hay veces en la vida en que…. No, no me gusta empezar el año con una frase sentenciosa de esas que por unos instantes te hacen poseedor de la verdad absoluta. Lo que quería decir es que de vez en cuando pasan por tu vida instantes que nunca antes has vivido y, si lo has hecho, ha sido de forma diferente. Siempre es diferente. Es por eso que debemos esperar que este nuevo año también lo sea. Diferente y mejor, por supuesto. A nivel personal debo decir que el año que ha terminado no ha sido para nada malo. Es la primera vez en mucho tiempo que al terminar el año quiero dar gracias por todo lo que me ha dado , por todo lo que ha cambiado, por todo lo que no ha cambiado también.

Y en el nuevo año deseo… lo que me merezco, sinceramente. Lo bueno y lo malo, voy a ser consecuente conmigo mismo y aceptaré todo lo que me venga, porque como he dicho alguna vez, soy consciente de que al final el tiempo pone las cosas en su sitio.

Por pedir, podría decir que me gustaría seguir. Seguir paseando a la orilla del mar, seguir respirando el aire de la montaña, seguir conociendo a toda esa gente maravillosa que tenemos alrededor, seguir bailando, seguir cantando, seguir viajando, seguir viviendo la vida, seguir teniendo ilusiones, seguir haciendo cosas, seguir encontrando el camino en la vida, seguir riendo, seguir haciendo el payaso, seguir en los buenos y en los malos momentos…. Seguir compartiendo mi vida, todo…. contigo.


Feliz 2006